Balzac

(1898)

Namens de Société des Gens de lettres gaf Emile Zola in 1891 aan Rodin de opdracht een standbeeld te ontwerpen van de in 1850 overleden romanschrijver Honoré de Balzac. Er was weinig materiaal voor handen om zijn portret op te baseren, slechts een paar schetsen, één foto en gegevens over zijn postuur, achterhaald via zijn kleermaker. Op de afgesproken datum was het beeld nog lang niet af, maar de enorme wijdbeense, naakte gestalte met zijn dikke buik werd door de commissie van de Société als zeer schokkend ervaren. De aangeklede versie, die tien maanden later werd getoond, werd door de opdrachtgevers omschreven als een artistiek onbevredigende, vormeloze massa. Rodin stelde het ontwerp, samen met “De Kus”, toch ten toon in de Salon. De pers sprak er schande van, en het beeld werd de inzet van een heftige politieke strijd tegen de achtergrond van de Dreyfus-affaire. De politiek weinig geëngageerde beeldhouwer gaf tenslotte zijn opdracht terug en plaatste het beeld, waaraan hij persoonlijk zeer aan gehecht was, bij de Villa de Brillants, waar hij op dat moment woonde. Hij voorspelde dat het werk zijn eigen weg zou vinden, en zei dat dit onderwerp van spotternij het resultaat was van zijn hele leven.